Thursday 19 January 2012

લગન....

લગન
          ઉપરનો શબ્દ સાંભળતા જ મનમાં એક જણ-જણાટી ઉભી થાય,જેના લગન થવાના હોય એને તો જણ-જણાટી(ગલગલિયા) થાય જ
પણ જેને લગન માં જવાનું હોય (ખાવા) એને પણ થાય.આ ભોઠા ભાઈ ના મત પ્રમાણે આ લગન એ એક ફિલ્મ જેવું છે.
જેમાં વર-વધુ એ અનુક્રમે હીરો-હીરોઈન નો ભાગ ભજવે છે.અણવર-અણવધુ એ સાઈડ એક્ટર-એક્ટ્રેસ,
કંકોત્રી આપવી એ ફિલ્મ નું પ્રમોશન,અહી લગ્ન વિધિ કરવાવાલા પંડિત એ ડાયરેક્ટર,
જે ફિલ્મ ના સીન નો એન્ગલ ગોઠવતા હોય છે,એટલે કે લગન મા ખુરશી સામ-સામે રાખવી કે બાજુ-બાજુ મા,
લગન મા સાત ફેરા રાખવા કે ચાર,આ બધી જ વાત નો આધાર પંડિતજી ઉપર છે.
પણ સ્ક્રીન-પ્લે એટલે કે કેટલો ભાગ કેટલો સમય ભજવાશે એ હીરો-હીરોઇન ઉપર છોડી દેવા મા આવે છે.
એટલે આજ-કાલ એવું જોવા મળે છે કે લગ્ન વિધિ બે-અઢી કલાક મા પતી જાય છે.
અને એ સમયે ઓડિયન્સ(જાનૈયા) માંથી એવું સાંભળવા મળે છે કે
 "પહેલા ના લગ્ન તો આરામ થી ચાર-પાંચ કલાક ચાલતા,શી ખબર આ લોકો ને શેની જલ્દી છે"
આવું બોલ્યા પછી એ લોકો ને બ્રહ્મજ્ઞાન થાય કે પાછળ નું વાક્ય સામે વાળો ડબલ મીનીંગ મા ના લેશે..
પણ આ લગ્ન વિધિ એ એવો સીન છે કે લોકો ને કંટાળો જ ચઢે છે.
એટલે ઓડિયન્સ ઈન્ટરવલ ની રાહ જોયા વગર ખાવા ના કાઉન્ટર ઉપર દોડે છે.
(કદાચ મનમાં બોલતા હસે કે"એને પૈણવું હોય તો પૈણ્યે,આપડે હાલો ખાવા")
                અને આવા લોકો ખાતી વખતે લગ્નવિધિ કે આજુબાજુ ના સબંધી બાજુ તો છોડો એ પોતાના પેટ બાજુ પણ જોતા નથી,
તેઓની નજર બાસુદી(ચોકલેટ બાસુદી,ક્રીમ બાસુદી,કેસર બાસુદી,બાસુદી વિથ રસગુલ્લા),શીખંડ (ક્રીમ શીખંડ,માવા શીખંડ,મેંગો શીખંડ)
હલવો(ગાજર હલવો,દુધી હલવો,ઇ.તિ.સી,,ઇ.તિ.સી) ઉપર રહે છે.
અને હવે તો જમણવાર એટલો ભવ્ય હોય છે કે શું ખાવું ને શું ન ખાવું એ કશ્મકશ માજ પેટ ભરાઈ જય છે.
અમુક એવો પણ વર્ગ હોય છે કે જેમના ઘરે કંકોત્રી આવતાજ પ્રથમ નજર "ભોજન સભારમ" ના સમય ઉપર અને બીજી નજર "શુભ સ્થળ" ઉપર પડે છે.
અને આવા વર્ગવાળા એ ખાવાના કાઉન્ટર મા લાઈન મા જોવા મળશે.
                ખેતરો માંથી પાર્ટી પ્લોટ બની ગયેલા વિશાળ પાર્ટી પ્લોટ મા ખાવા ના કાઉન્ટર શોધવા મા પણ બહુ અગવડતા ઉભી થાય છે.
આ ભોઠાભાઈ નું તો કહેવું છે કે ડીશ ની જોડે જોડે એક નકશો પણ આપી દેવો જોઈએ,જેથી વાનગીઓ શોધવા મા સગવડતા રહે.
અથવા પાર્ટી પ્લોટ નો આકાર ભારત ના નકશા જેવો હોવો જોઈએ જેથી ઢોસા,ચાઈનીસ સહેલાઈ થી મળે.
ઢોસા,ઈડલી સાઉથ મા રાખવાના,
ચાઈનીસ ચીન બાજુ,દિલ્લી ચાટ દિલ્લી મા,
તાવાપનીર,રીન્ગળ નો ઓળો,દાળ-બાટી રાજસ્થાન મા,
ઢોકળા,પાત્રા,ઊંધિયું ગુજરાત મા,
આઇસક્રીમ કાશ્મીર મા
મીનરલ વોટર નું કાઉન્ટર હરિદ્વાર(ગંગા) મા રાખવાનું..
અથવા એ જગ્યા એ ગાઈડ રાખી દેવાના.
જેથી તમે પૂછો કે "ભાઈ પાણીપૂરી નું કાઉન્ટર ક્યાં છે??"
ગાઈડ:જુવો સાહેબ ઓલા દિલ્લી ચાટ ના કાઉન્ટર થી જમણી બાજુ જાઓ,ત્યા ઢોસા નું કાઉન્ટર આવશે ત્યાંથી ડાબી બાજુ જાઓ..
અને થોડુંક ચાલસો ત્યાં ડાબા હાથે આઈસક્રીમ આવશે,એના એકઝેટ સામે.

હા હા હા
લોલ-મ-લોલ ને પોલ-મ-પોલ

Sunday 8 January 2012

એએએ કાકાપ્યો જ છે...!!!!

આજ થી ગણી ને પાંચ દિવસ રહી ને ઉતરાણ છે..
(વાંચી ને તમે મનમાં કહેશો કે એમાં શું નવાઈ છે,
હા હા હા,પણ લેખ ની શરૂવાત કરવા તો કઈક જોઈએ ને એટલે ચલાવી લેજો)

                            મને યાદ છે કે હું જયારે નાનો હતો અને ગુજરાતી ની પરીક્ષા માં "મારો પ્રિય તહેવાર" ઉપર નિબંધ પુછાય એટલે પૂરું...એમાં મારા પ્રિય તહેવાર માં "ઉતરાયણ" સિવાય કોઈ બીજા તહેવાર પર નિબંધ લખ્યો હોય એવું મને યાદ નથી...
એ લખતો હોઉં એટલે મારું આજુબાજુ જોવાનું બંધ થઇ જાય અને ત્રણ પત્તા ભરી ને નિબંધ લખું,
(એ વખતે આજુ બાજુ વાળા મારા જુવે એ અલગ બાબત છે)
અને લેખ લખતો હોઉં એમ નિબંધ લખવા બેસી જાઉં,પણ સાહેબ પેપર માં શું શોધતા હસે,ને એમને નઈ મળતું હોય એટલે માર્ક માતો ધબડકો થતો.
(અહિયા કોઈ એ એમ નઈ સમજવું કે હું નાપાસ થતો,કેમ કે આજ સુંધી મને એવી કોલેજ કે યુનીવરસીટી મળી નથી કે મને નાપાસ કરી શકે)
અને એ તહેવાર વિશે લખવાનું કારણ કે એકતો માર્ચ મહિનો ચાલતો હોય,એમાંય પરીક્ષા મારવાડી ઉઘરાણી કરતી હોય એમ માથે બેથી હોય
અને એમાં ઉતરાણ ની યાદ લખવાની હોય તો કોને ના ગમે.
                          મને લાગે છે કે લોકો ને ઉતરાયણ કરતા એની તૈયારી માં વધુ મજા આવે છે,દોરી રંગાવા એ કલાકો સુંધી બેસી રહેવું,ભાઈબંધો ની આખી ટોળકી
લઈને જવાનું,એમાંય અમુક પતંગ રસિયા કહે..."બોસ્સ ભોઠાભાઈ દોરી તો સુરત ની જ,તમારે મંગાવી હોય તો કહેજો"
તમારે પણ આવા સુરતના એજન્ટો તો હસે જ આજુ બાજુ,હું આવા લોકો ને "સિઝ્નેબ્લ નમુનો" કહું છું,
કેમ કે તહેવાર બદલાતા પ્રોડક્ટ પણ બદલાય પણ જો એકેય તહેવાર ના આવતો હોય તો એ સીઝન માં શેર બજાર થી ચાલતું હોય,,હાળા એમાં પણ પઈડ ના મુકે,શેર જેવા થઇ ને કહેશે "ભોઠાભાઈ આ શેર લઈલો,જબ્બર છે,
અને શેર ના ભાવ ડૂબે એટલે એને  શોધવા જઈએ તો ક્યાય દિવેલ પીધેલા જેવું મોઢું કરી,શેર માંથી બિલાડું બની ને બઠો હોય.
                          ઉતરાયણ આવતા એના ચાહકો પણ દેશ-વિદેશ થી આવાલાગે છે,એમાં NRI અને NRG(નોન સેરીડેન્ટ ગુજરાતી) બેવું આવી ગયા,
એ લોકો આવે એટલે તહેવાર તહેવાર મટી ઉત્સવ બની જાય.મુંબઈ ગયેલા સગા વાહલા આવે એટલે આપડે એમના માટે અડધા અડધા થઇ જઈએ છીએ (એ આપડો ગુણ છે)
ભલે ને પછી કે આપડે એમના ત્યાં ગયા હોઈએ અને "રોટલો મળે ત્યાં ઓટલો નઈ"એવી કહેવત સાંભળી ને મોકલી દે,
અને એન,આર,આઈ  લોકો ની તો વાત જ ના પૂછો,આજ સુંધી ગુજરાતીઓ(એમાંય ખાસ અમદાવાદી) ને મૂરખ બનાવવા વાળા કોઈ મળ્યા હોય ને તો માત્ર આ ગુજ્જુ એન,આર,આઈ.
આવશે એટલે ઓલી નાની-નાની ત્રિકોણ ચોકલેટો,આપડે ગાઈ-ગાઈ(રોઈ-રોઈ) ને મારી ગયા હોય ત્યારે આઈ-ફોન ની અવેજી માં એક નાનું ચાઈના નું પ્લેયર,અને માય નઈ એટલી
ફોરેન ની વાતો,
"અરે અમારા અમેરિકા માં તો આર.ઓ લાગવાની જરૂરજ નઈ,ડાઈરેક્ત ગળાઈ નેજ પાણી આવે તોય આતો પ્રીકોસન રાખીએ છીએ અને આર.ઓ નાખેલું છે,અને તમે એટલું ખારું પાણી છે તોય એક્વાગાર્ડ યૂઝ કરો છો,હાવ સીલ્લી??
(ઉપરનું વાક્ય ફોરેન ના લહેકા થી ફરી થી વાંચી જાઓ)
આ સાંભળી ને તો પહેલા મનમાં મોટ્ટી દઇ દિધ હોય,અને તોય મોઢું હસતું રાખવું પડે
(તમાચો મારી ગાલ લાલ રાખવા પડે)
અને મનમાંતો થાય કે આ ટણપો અમેરિકા ગયા પહેલા પોળ માં નળ નીચે ખોબા થી પાણી પીતો હતો,અને તોય અત્યારે એના માટેજ નવું નક્કોર એક્વાગાર્ડ નખાયું છે તોય રોવે છે.
પણ આતો આપડા મન મોટા હોઈ એટલે જવા દઈએ,
                            અને અંતે આવીજાય એ દિવસ જેની દરેક પતંગ રસિયાઓ ને રાહ હોય,સવાર ના પહોર માં પાચ વાગ્યા માં ધાબે ટેપ અને સી.ડી પ્લેયર નું સેટિંગ કરતા હોય.
આ એજ લોકો હોય કે જેને સવાર ના પહોર માં દૂધ લેવા જવામાં આળસ આવતી હોય,અને શિયાળા માં ઘડિયાળ માં સવાર ના પાંચ વાગેલા કદી જોયા પણ ના હોય.
પણ તોય કહેવાય છે ને કે "એવરી થીંગ ઇસ ફેર ઇન લવ એન્ડ વોર"(પ્રેમ અને જંગ માં બધું જ જાયસ છે)
અને ઉતરાયણ તો પ્રેમ અને જંગ નું મિશ્રણ છે.
જંગ ના શસ્ત્રો હોય છે ફીરકી,પતંગ અને સ્પીકર
અને
જંગ ના શસ્ત્રો હોય છે નજર,કેમેરા અને દુરબીન.
નવી નક્કોર ફીરકી કાઢશે અને તાજા જ રંગ-બેરંગી(રંગીન અને બેરંગી,રાતે તુક્કલ કાપવા તો ધોળા(બેરંગી) જ હોય ને) પતંગ કાઢશે..
અને જાણે એવો અહેસાસ થાય કે દરેક ધાબા વાળા પોતાની એક સેના બનાવી હોય.
મારા સ્પીકર નો અવાજ ઓલા ના ધાબા કરતા વધારે જ આવો જોઈએ.
અને એટલી જ પડાપડી અંદર અંદર દુરબીન માટે થતી હોય,અને એટલે જ એક્ષ્ટ્રા ઝૂમ વાળા કેમેરા ઓલા એન,આર,આઈ ભાઈઓ જોડે મંગાવતા હોએએ છીએ.
                     પણ આ નમુના ધાબે પણ આપણને ના મુકે,ફીરકી આપડા હાથ માં પકડાવી દે અને પોતે પતંગ ચગાવા માંડે,પણ જો ધરાહાર પતંગ ધાબા ની બહાર જાય તો,
અને આવા લોકો ના "કામ ઓછા ને વેશ જાજા".મોઘા ભાવની ડોક્ટર ટેપ થી આખો હાથ ભરી દીધો હોય,મોઘા(એમની ભાસા માં "એક્ષ્પેન્સિવ્") રીબોક ના ચશ્માં અને ચડ્ડા ચડાવી ને આવે.અને આને ગમ્મે તેટલી છૂટ અપાઈ એ તોય પતંગ નો ગરબો ઘેર જ લાવે.
પછી કંટાળી ને એને પડતો મુકીએ અને એના કેમેરા થી આજુ બાજુ જોવાનું ચાલુ કરીએ.
અરે એમાં પણ એક મજા છે,આ ધાબા થી ઓલી/ઓલા (છોકરીઓ માટે ઓલો અને છોકરાઓ માટે ઓલી સમજી લેવું) ને જોવું.
એ પણ કોઈ ની સરમ રાખ્યા વગર,એ નજર થી નજર મળવું,હાથમાં મમરા નો લાડુ પકડી ને ઈસરા થી ખાવા માટે પૂછવું,ભલે કોઈ બ્યુટી કોન્ટેસ્ટ ના હોય તોય ટકા-ટક તૈયાર થઇ ને આવી હોય,
અને જો કોઈએ એનો પતંગ કાપ્યો તો એ પતગ કાપવા વાળા નો પતંગ કાપી ને જ હાંશ થાય.
આવી જાત જાત ની ભાવના સાથે દિવસ પસાર કરીએ,
                   અને ગુજરાતીઓ ની એક ખાસીયત છે,એને થોડાક થી ધરાય જ નઈ,ભલે એ ડિસ્કાઉન્ત હોય,બાર્ગેનિંગ હોય કે તહેવાર હોય.
ઉતરાયણ તો ૧૪ મી જાન્યુવારી એ પતિ જાય,પણ અપડા ગુજરાતી ને એનાથી પેટ નથી ભરતું એટલે એને ભરવા "વાસી ઉતરાણ" મનાવે છે..ભલે આવા લોકો અડધા કલાક પછી ની "વાસી" રોટલી પણ ના ખાતા હોય.પણ વાસી ઉતરાણ એટલા જ આનંદ ઉલાસ થી માનવતા હોય છે.
કહેવાય છે કે સુરત ની ઉતરાણ વખણાય છે,મેં તો કદી ત્યાં ઉતરાણ કરી નથી પણ મને લાગે છે કે ત્યાં ઉતરાણ માનવા નું કારણ એ હસે કે પતંગ કાપવા ની સાથે "એ કપ્યોંયોયો જ છે" ના બદલે સુરતી ભાષા માં ગાળ બોલતા હસે,એટલે જ લોકો ને ત્યાની ઉતરાણ ગમતી હસે.

હા હા હા
લોલ-મ-લોલ ને પોલ-મ-પોલ

આ વખત ની નવી બૂમ "એ કાપ્યો જ છે" ના બદલે "એએ ભોઠો પડ્યોયોયોયો છે"
હું ખાત્રી રાખી ને કહું છું કે આ બુમ પડતાની સાથે સામે વાળા નો પતંગ કપાઈ જશે..
હા હા હા